Di ko alam.

Maybe you will get a chance to read this, maybe no. Maybe at that time, I say I'll go. 

Ang daming kwento sa loob ng utak ko ngayon. Mga pawang eksena sa nanlalamig na pusong nilisan. Di ko rin alam bat sa kabila ng pagtitiwala ko sa sarili kong kaya ko na, bumabalik sa idea na, Mahal ko pa sya. Nagpapalpitate na naman ako. Di makahinga noong makita ka kahapon sa gathering ng CFC. Aynako. Walang pupuntahan ang pagsusulat kong ito kundi ang isang thought na, bat nga ba ako yung naiwan? Bakit di kita pinahalagahan? Bakit ka napagod? Bakit gustong magwala ng puso at utak ko sa tuwing makikita ka? Bakit parang gusto kong muli kang magkwento ng lahat ng nagyari sayo buong araw? Bakit gusto kong marinig na gusto mong magpamasahe? Bkit gusto kong makita yung tayo? Bakit ikaw na naman? Bakit ikaw pa rin? Di ba talaga kita pinahalagahan? Saang parte ako nagkulang? Bakit patuloy akong nangangapa sa ideang akin ka? Bakit ayaw ko tumigil? 

Nerve-wracking.

Yes, I know I type it right. Nerve-wracking. Roar!

Yung feeling na parang sasabog ka sa sobrang kaba at di mo ma-explain yung nararamdaman mo dahil after 7 long long years, mag-tatake ka ulit ng College Entrance Exam. Yes, Oo. Magtatake ako. Di pa ako nakakapagreview ng sobrang matino at maayos. Stock knowledge lang ang bitbit ko. So ano? Ready pa ba ako para dito?

Whatever it is, Yes. Ready ako. Naiiyak pa nga ako e. Napapakanta ng Have Your way ng Liveloud.

"So if I fail to bring you praise for love You sent to take my place,
I realize that i could never give enough.
So with a cry from this heart of mine,
I lay it all, I lay this life
Ang I pray Lord, That its Your will not mine"

Tomorrow will be my exam day. Will have some time alone. Mag-ttren tayo para masaya at maiba. Traveling alone in the midst of the expectant people around me. Traveling inspite of all the baggages and worries I have inside. Traveling and taking opportunities despite of the unknown. E pinagkalat ko ng mag-e-exam ako e. (Just wanting to have collective prayers as well. HAHAHAHAHA!) Yung pagkkwentong may halong excitement at conviction na ngayon pa lang e kine-claim ko ng papasa ako! Aabot ako sa quota. Magiging Architect ako in His super perfected time.

I maybe wandering all along sa kabila ng takot at pangamba ng di pagpasa sa unang hakbang ng panibagong desisyong gustong-gusto kong simulan noon pa. I maybe one of those people who wanted to pursue their studies again and again. I am one of those who still wanted to have their diplomas in their hand and waving it in flying colors. I may be sound pathetic as it is, pero, yun talaga ang matagal ko ng goal. 7 years passed, at yun pa rin.

Nakakatakot, Oo. di naman mawawala yun  e. Pero yung paulit-ulit na pinipilit mo pa ring gawin yung gusto ng mundo upang maging fit ka lang sa lahat ng standards nila. Yung paulit-ulit mong haharapin yung opportunity na mag-aral ulit kahit medyo tumatanda ka na. Pasensya na kung pinipilit ko pa rin ang sarili ko sa isang propesyong kaya ko ba talaga? Nakakatakot. Nakakakaba na baka sa unang hakbang pa lang, sablay na agad ako. Baka kung saan lang mapunta ng pagyayabang ko na kaya ko nga ba lahat ng ito? Pero kung di mismo manggagaling sa akin ang confidence para sabihing kaya ko to, kanino pewedeng manggaling?

Ayokong biguin muli ang mga taong patuloy na naniniwala sa thought na pag-asa pa ko. Na kaya ko to! Sisiw, Keribels! Ayokong paulit-ulit paasahin sila lalo na ang sarili ko. Nakakatakot. Nakakakaba. Pero kinakaya.

Lord, here am I again. Praying for this a long long time ago. May You able to grace me with the knowledge and wisdom as I take another leap of faith for my future. May You able to give me the right answers para masagot lahat ng questions. Alam mo naman pong di ako masyadong nakapagprepare ng sobra pero prepared po yung heart ko to give it a try. Lord, kine-claim ko na po agad yung biyayang parating lalo na po para sa exam kong ito. Lord. You know what my heart really desires. You know and I super know that your plans are great, majestic and powerful. Palitan mo po lahat ng takot at kaba na bumabalot sa heart ko.

Indeed Lord. You wanted me to just hold on to Your greater promise ahead. Because, the best is yet to come! Let's get it on!

#PUPEntranceExam2016
#ArchitectInTheMaking
#TiwalaLang

You are but a random now.

Out of all the imagery and thoughts, you are now part of that random.

You are just part of the big maybes. You are that part which I learn to let go. Parte ng parte na lang. I know na di ako magaling sa memorization game. I was not my forte. Pero sa dami ng bagay na masayang kalimutan at masayang balik-balikan, bakit nadun ka sa balik-balikan?

You are that part that says goodbye. You are the innermost wanted thought I've ever been. You are the secret that I don't ever want to expose. Ikaw na naging dahilang ngumiti sa panahong di ko na alam paano ngumiti.

You are that part that always and chooses to stay. You are that memory which gives a print. You are that sweet song that chooses to harmonize as it fades. Ikaw na sadyang di nawawala sa bawat araw. Ikaw na against the feeling na pilit kong pinapasok sa isip ko. Yes, it never leaves. Or maybe I don't want either.

Ugong

"Sa hindi inaaasahang

Pagtatagpo ng mga mundo

May minsan lang na nagdugtong,

Damang dama na ang ugong nito."

 --Tadhana (Up Dharma Down)

Sa pagkakataong ito, tapos na tayo.
Sa pagkakataong ito, magkaiba na ang ating mundo.
Sa pagkakataong ito, di na ako ang kausap mo
Para malaman bawat sabik sa boses mong sadyang kay tamis.

Ibang mundong parang magkalapit,
Magkaibang mundong may dimensyong malupit.
Di ba sa bandang iyon ikaw ay nakatago na,
Di ba sa bandang iyon, ika'y tuluyan naglaho na.

Ikaw ay parte ng kahapong kahit kaila'y di maibaon.
Parte ng bawat sistemang pilit naglalayo.
Parte ng ala-alang puro masasaya,
Sadyang di na tayo makakabalik sa dako roon.

Isang iglap sa bawat araw ako ay natutuliro,
Parang may hanging humahalik at ako'y napapaamo.
Di man wari na ika'y maisip muli,
Pero bakit, bakit at bakit ang tanong na walang tigil.

Ito na muli ang panibagong simula,
Ng mga bagong tadhanang masarap balik-balikan.
Muling gagawa ng mga bagay para sumaya,
Na kahit wala na, tutuloy pa rin ang buhay.

Finding me in reality

Bakit nga ba hindi ako ng-Engineer o Accountant o any matinong trabaho kaysa sa Tourism? Ngayon ko lang naisip after 10 years na medyo walang kwenta pala yung pinili kong course nung college! I’ve been disappointing myself all over again and again. Yung inggit na inggit ka na sa mga kabatchmates mong competitive na sa corporate world. Sa mga naging collegues ko na kahit di naman top sa class, may magandang work. Up to now feeling zombie pa rin ako realizing how awful it is looking for fulfillment after so long long years ago. I’ve always known myself to be a go-getter person, chasing after her dreams, and was always born ready.  I always wanted to become an Architect. Yes, an architect. Pero low self-esteem nga siguro ako not believing on what can I do beyond my skills and talents that God has given me. Parang Lord, correct me ha if I’m wrong, na nagagalit ka kase I’m not using these talents to earn a living. You able me to do these and those things na di magagawa ng iba basta-basta, pero I choose to be lenient and choose the middle road na kung saan yung mga pumapasok, hindi na nakakabalik at super na-disappoint na rin to prove themselves. Moreover, they find themselves stucked sa kung saan na parang hindi na sila makakaalis ever. And I agree, I was one of them. 

I’m an average person. Hindi mataas ang IQ ko. Di rin naman ako kagandahan to prove anything. Siguro minsan ginusto ko rin ang magingh artista once in a while. Ginusto ko rin maging Astronaut at Scuba Diver sa ilalalim ng mga dreams ko. Or sa dinami-rami ng gusto ko noon, walang natupad. Walang na-achieve. Ang alam ko di naman ako babagsakin sa class nga e. I am a regular student. I passed all of my subjects to bring ho,e the sweetest grades na ikakaproud ng parents ko. Pero, anong nangyari? Parang nagging failure lang lahat ng nagging decision ko o sadyang din a ko nakausad sa past na, sana I still have my dad who is my Superman. Who is capable enough to provide us a living. Who is able to let me finish my studies and pursue my dreams and be successful with my chosen career.

to be continued..