Nerve-wracking.

Yes, I know I type it right. Nerve-wracking. Roar!

Yung feeling na parang sasabog ka sa sobrang kaba at di mo ma-explain yung nararamdaman mo dahil after 7 long long years, mag-tatake ka ulit ng College Entrance Exam. Yes, Oo. Magtatake ako. Di pa ako nakakapagreview ng sobrang matino at maayos. Stock knowledge lang ang bitbit ko. So ano? Ready pa ba ako para dito?

Whatever it is, Yes. Ready ako. Naiiyak pa nga ako e. Napapakanta ng Have Your way ng Liveloud.

"So if I fail to bring you praise for love You sent to take my place,
I realize that i could never give enough.
So with a cry from this heart of mine,
I lay it all, I lay this life
Ang I pray Lord, That its Your will not mine"

Tomorrow will be my exam day. Will have some time alone. Mag-ttren tayo para masaya at maiba. Traveling alone in the midst of the expectant people around me. Traveling inspite of all the baggages and worries I have inside. Traveling and taking opportunities despite of the unknown. E pinagkalat ko ng mag-e-exam ako e. (Just wanting to have collective prayers as well. HAHAHAHAHA!) Yung pagkkwentong may halong excitement at conviction na ngayon pa lang e kine-claim ko ng papasa ako! Aabot ako sa quota. Magiging Architect ako in His super perfected time.

I maybe wandering all along sa kabila ng takot at pangamba ng di pagpasa sa unang hakbang ng panibagong desisyong gustong-gusto kong simulan noon pa. I maybe one of those people who wanted to pursue their studies again and again. I am one of those who still wanted to have their diplomas in their hand and waving it in flying colors. I may be sound pathetic as it is, pero, yun talaga ang matagal ko ng goal. 7 years passed, at yun pa rin.

Nakakatakot, Oo. di naman mawawala yun  e. Pero yung paulit-ulit na pinipilit mo pa ring gawin yung gusto ng mundo upang maging fit ka lang sa lahat ng standards nila. Yung paulit-ulit mong haharapin yung opportunity na mag-aral ulit kahit medyo tumatanda ka na. Pasensya na kung pinipilit ko pa rin ang sarili ko sa isang propesyong kaya ko ba talaga? Nakakatakot. Nakakakaba na baka sa unang hakbang pa lang, sablay na agad ako. Baka kung saan lang mapunta ng pagyayabang ko na kaya ko nga ba lahat ng ito? Pero kung di mismo manggagaling sa akin ang confidence para sabihing kaya ko to, kanino pewedeng manggaling?

Ayokong biguin muli ang mga taong patuloy na naniniwala sa thought na pag-asa pa ko. Na kaya ko to! Sisiw, Keribels! Ayokong paulit-ulit paasahin sila lalo na ang sarili ko. Nakakatakot. Nakakakaba. Pero kinakaya.

Lord, here am I again. Praying for this a long long time ago. May You able to grace me with the knowledge and wisdom as I take another leap of faith for my future. May You able to give me the right answers para masagot lahat ng questions. Alam mo naman pong di ako masyadong nakapagprepare ng sobra pero prepared po yung heart ko to give it a try. Lord, kine-claim ko na po agad yung biyayang parating lalo na po para sa exam kong ito. Lord. You know what my heart really desires. You know and I super know that your plans are great, majestic and powerful. Palitan mo po lahat ng takot at kaba na bumabalot sa heart ko.

Indeed Lord. You wanted me to just hold on to Your greater promise ahead. Because, the best is yet to come! Let's get it on!

#PUPEntranceExam2016
#ArchitectInTheMaking
#TiwalaLang